„Al föftig Johr slep ick mi dormit af, mit Biller, de as grulich swöre Steen mi up de Seel liegt un keen Roh mi lot, nem ick uck mit mien Lengen Freeden söch.“ 1916 – dat weer Verdun, dat weer Douaumont. Dat weern „Trichter an Trichter, Ies, Woter, Morast“ – un merrmang „Jungens vun achtein, man even ut Schol, anlehrt to’n Morden, mit Flint un Pistol, Handgronot, Spoden, Gas, Bajonett . . .“ Een vun düsse Jungens weer Emil Hecker, de groote plattdüütsche Schrieversmann ut Dithmarschen. Notabitur mit 19, Einberufung to de Fohnen – un denn rop op de Slachtfeller in Frankriek. Mit „een afschoten Been un mehr as en halvhunnert Löcker in’t Fleesch“ keem he dree Johr later trüch. Föfftig Johr hett dat duert, bit he sik all sien Pien vun de Seel schrieven kunn – in de plattdüütsche Gedichtreeg „Douaumont“. Un meist noch mol föfftig Johr sünd in’t Land gahn, bit düsse Gedichtzyklus nu endli druckt wurrn is.
