Dat rummelt wedder an de Döör

1905 is de Pott in de Tietschrift „Die Heimat“ nipp un nau verklaart wurrn – un twaars vun Lüüd ut Schinkel: „Dann versah sich jeder mit einem kleinen Topf, über welchen eine Blase straff gespannt war. In der Mitte der Blase wurde ein Stück Ret befestigt. An letzterem wurde mit den befeuchteten Fingern auf- und abgerieben, wodurch ein eigentümliches Geräusch hervorgerufen wurde, das eigentliche Rummeln. “Fröher weer dat jo ganz eenfach, so’n Swiensblaas to kriegen. Dor hebbt de Buern dat Swien jo noch tohuus slacht. Un Vadder hett denn de Swiensblaas glieks för de lütten Rummelpottlöper reserveert. De Tonpott, den geev dat tohuus bi Modder in de Köök. Na, un dat Reet, dat hebbt de Dörpskinner eenfach ut dat Reetdack ruttrocken. Un denn güng dat los mit dat Utstafeern. Dor durfen de Lütten de groote Kist op’n Böhn plünnern. De mit de ole Kledaasch binn. Ganz fröher hebbt sik de Rummelpottlöper noch as Jesus, Engel, as Knecht, as Ruprecht oder as König verkleedt. Dorto höörte denn dat Leed: „Ik bün en lütten König, giv mi nich so wenig, lot mi nich so lange stohn, Denn ik mutt noch wieder gohn . . .“ Vörweg leep denn de Wiehnachtsmann mit den Rummelpott in de Hand un hett achter de Finster rummelt - achterran sien Gefolge. Mankmol harr sik ook een vun de Kinner de Snuut swart anmoolt – de weer denn de Mohr. Laterhen keemen denn Masken vör dat Gesicht - gräsig sehn se denn ut, de lütten Buttjers. 1866 hett Heinrich HanHhJHHandelmann düsse Reegen to de „Weihnachtsumzüge und Bettellieder“ schreeven: „Schon einige Tage vor Weihnachten und dann die ganze Festzeit hindurch geht die Bettelei um „en beten to Wiehnachten“, um einen Weihnachtsstuten, ein paar Fürtjen u. dgl. von Haus zu Haus. Jetzt sind es meistens Kinder, welche in Schaaren herumwandern . . . Sie singen abwechselnd geistliche oder Schelmenlieder, wozu sie wohl mit dem sog. Rumpeltopf Musik machen . . . Früher waren die Umzüge glänzender ausgestattet, in förmlicher Maskentracht . . .“ Dat Larmmaaken un Verkleeden, dat harr sien‘ urolen Sinn un Zweck. Un twaars hett dat wat mit den Averglooven to doon. Vunwegen de „Twölften“ (dat sünd de twölf Nächte twüschen Wiehnachten un den Dreekönigsdag). Dor sünd de Geister ünnerwegens un drievt ehr Spijöök: „Hört ihr das Brausen da draußen? Da hält Wodan, der Windgott, mit Fria, seiner Gemahlin und anderen Göttern und Geistern seinen Umzug“, hebbt de Grootöllern fröher de Kinner vertellt. Also müssen düsse gruuligen Spökelwesen mit veel Rummeln wechpüüstert warrn. Liekers weer dat Rummelpottlopen ook een bitterernste Saak. Denn dat geev veele arme Kinner, de sik mit ehr Singen wat Feines to eeten verdeenen wulln. Gegen den gräsigen Hunger. De Rummelpottleeder heet nich ümsünst Bettelleeder: „Dar kamt de Förten, dat’s man gut! Lop, Lise, bring en Fattvull rut. Dar rummelt wat, ik hör’t all lang, De Rummelputt, de is togang, dat sünd de Kinner ut de Kat, Ehr Moder hett wul sach keen bradt“, heet dat 1906 in dat Niejahrs-Abend-Gedicht vun Johann Meyer. De Förten ut goode Bodder, de weern wat heel Besünneres för de Kinner ut de Kaat, denn: „Ach, Förten bra’n, dat geiht ni so! Hört Eier un Mehl un Bodder to. Un dat’s verdeuwelt düre Waar un ward noch dürer alle Jahr.“ Ook Helene Voigt-Diederichs hett in ehrn Roman „Auf Marienhoff“ vun „arme, zerlumpte und frierende“ Rummelpott-Kinner schreeven, de denn Almosen kreegen hebbt. Dat is över de Johrn un Johrteinte ganz anners wurrn – nich blots de Kinner ut de Kaaten sünd lostrocken, sünnern ook all de annern, de Lust un Spaaß an düssen olen Bruuk harrn. Un natürli Smacht op all den Slickerkraam. Een Rummelpott is tomeist ook nich mehr mit vun de Partie – Larm maaken, dat geiht ook so. De olen Rummelpottleeder, de gifft dat wull noch. Wenn ook blots noch de eersten Reegen: „Fiken maak de Dör apen, de Rummelpott will rin. Laat em nicht o lang stahn, he hett noch een in‘ Sinn. Wbm, wbm, wbm, Johann steiht achter de Luken, de Förten to verslucken. Sünd se’n beten kleen, denn nehmt wi twee för een, sünd se `n beten groot, denn hett datt ook keen Not – Prost Niejohr!“ (Hans Clausen, 1935, Krummwischer Chronik)

Oldjohrsavend sünd se wedder ünnergwegens, de Rummelpottlöper - Dat rummelt wedder an de Döör