De plattdüütsche Dööpreed vun Rudolf Kinau is ook hüüt noch aktuell - Gorch Fock - se is wedder dor

Gorch Fock, dat weer man blots sien Künstlernaam. In’t richtige Leeven, dor heet he Johann Kinau. Twintig Böker un Theoterstücke, op Hoch un op Platt, hett he in sien kort Leeven schreeven. Bekannt wurrn is he aver mit sien Roman „Seefahrt ist not“: „ . . . un söben Joahr loter, seet düsse Gorch Fock in dat groote Kontor van de Hamborg-Ameriko-Lien – un schreef – obends na Fierobend un sünndogs in’t Hus – dat beste Book, wat dat van uns Fischeree ünner Seils geben deit: „Seefahrt ist not!“ so heet dat in de Dööpreed, de Rudolf Kinau hooln hett, as uns „Gorch Fock“ bi Blohm&Voss in Hamborg to Water laaten würr. Heel un deel op Platt hett he dat Leeven vun sien Broder Johann noch mol Revue passeern laaten. „Doar wür mol’n lütten Jung, de wohn in Finkwarder an‘ Diek . . . un wull ook so bannig giern mit no See . . .“ Man de lütte Buttjer weer jümmers wedder seekrank wurrn, wenn he op’n Kutter weer. Also is he Schriever wurrn, in’t Kontor. 1914 füng de eerste Weltkreeg an. Eerst keem Rudl Kinau to de Mariners, denn weer sien anner Broder Jakob an de Reeg. An‘ 1. April 1915 müss opletzt ook Johann Kinau to de Suldoten, to de Infanterie. Man: „Er hatte solche Lust zur See“, schreef sien Vadder. In’t Fröhjohr 1916 weer’t sowiet: Johann Kinau durf an Bord vun den lütten Krüüzer „Wiesbaden“: „Dann kam er noch mal acht Tage auf Urlaub und besuchte uns. Er hatte guten Mut und freute sich, daß er bei der Marine war. Dann mußte er wieder weg. Er sagte uns „Adjüs“ zum letzten Male . . .“ schrifft Heinrich Kinau över sien Söhn. An‘ 31. Mai 1916 kümmt de groote Schrieversmann Gorch Fock bi de Skagerrak-Slacht üm’t Leeven. Dorvun vertellt Rudl Kinau in de Dööpreed: „ . . . dor stünn düsse Gorch Fock sülben as Mariner . . . boben in’n Mastkorf van unsen Krüzer „Wiesbaden“ . . . un Gorch Fock un sien Wiesbaden wörd van all de Kanten kott un kleen un in Brand schoten, - un sack em toletz man eenfach so ünner de Feut weg . . .“ Veer Weeken is Gorch Fock noch doot op sien Korkwest dörch de See düükert – un denn an de sweedsche Küst rutfischt wurrn. Aver de Naam is bleeven. Sösstein Johr later warrd dat eerste Schoolschipp vun de Marine bi Blohm&Voss döfft: „ . . . un up beid Sieten steiht – in gollen Bookstoben – de Nom Gorch Fock . . .“ heet dat in de plattdüütsche Dööpreed wieder. Aver denn gifft dat wedder Krieg: „ . . . grusigen Krieg – all uns‘ Schep goht wedder verlorn, ok dat schöne Seilschipp mit den Nom Gorch Fock kummt ut Sicht un is weg.“ Un denn buut se wedder een nieges Seilschipp. In blots fief Maande is se trech, de groote feine Dreemastbark. Teindusend Lüüd sünd 1958 na Blohm&Voss hinkaamen. Bi Wind un Wedder. Se wulln sik dat Spektokel mit egen Ogen ankieken - wenn se dat niege Schipp to Water laaten. Dat weer de Momang, wo de lütte Ulli Kinau, graad mol veertein Johr, baven op de Bühn steiht un de Buddel an‘n Bug neiht: „Boben dat Leben steiht de Doot. Ober boben den Doot steiht wedder dat Leben. Ick däup di up den Nom Gorch Fock.“ Dat is nu 55 Johr her. Dor is veel passeert in düsse Tiet. Över 700 000 Seemeilen liegt achter dat witte Schipp. Gries-düüster Wulken sünd in’t niege Johrdusend optrocken. 2008 geiht een Kadettin in de Nacht över Bord. Ehr Doot is bit hüüt nich nipp un nau opklärt wurrn. Twee Johr later fallt een anner Kadettin ut de Takelaasch un is doot. Dor kaamt ümmer mehr Saaken an’t Licht, de an Bord verkehrt loopen sünd. Vun Schikonen, Utbildungsdefizite un Führungsschwächen is de Reed. Een Kommandant mutt sien Hoot nehmen. Denn warrd een nieges Utbildungskonzept op de Been stellt. Dat gifft niege Seekerungen in de Spiern un een Mast to’n Öven an Land. Un denn kümmt noch de ole Rost af un dat Schipp warrd för üm un bi tein Millionen wedder op Schick bröcht. Un dat, wat Rudl Kinau in sienplattdüütsche Dööpreed seggt hett, dat gellt ook hüüt noch: „ . . . Un ik gläuf, wi freit uns alltohoopen, . . . dat dat ook wedder Segelschoolschipp warden schall – un schall wedder mit vulle Seils un Schum vör’n Steben no See rut klüsen – un schall all uns jungen Mariners dat liehrn un dat geben, wat Gorch Fock uns in all sien Beuker geben hett: Freid an de Seefoahrt un fasten frischen Moot för’t ganze Leben!“ De Dööpreed ünner Gorch Fock bi www.marine.de söken